Το τρομοκρατικό κτύπημα στο Παρίσι την Παρασκευή, 13 Νοεμβρίου εγκαινιάζει μια νέα περίοδο τρομοκρατίας με ανυπολόγιστες συνέπειες στη ζωή μας.Δημιούργησε μάλιστα ποικίλες και αντίθετες αντιδράσεις. Κάποιοι πρόθυμα δήλωσαν συμπαράσταση στις οικογένειες των θυμάτων ενώ κάποιοι στάθηκαν με κριτική διάθεση θεωρώντας υπερβολική και μεροληπτική τη συμπεριφορά αυτή.
Και δικαίως αφού καθημερινά πληροφορούμαστε για παρόμοιες ενέργειες που συμβαίνουν σε πολλές περιοχές του κόσμου και όμως δεν αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο.Για παράδειγμα η έκρηξη βόμβας στο ρωσικό αεροσκάφος είχε 220 θύματα την ίδια στιγμή 43 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Βηρυτό ενώ άλλοι 147 βρήκαν το θάνατο στην Κένυα.
Όμως η μια θέση ( αντίδραση) δεν αίρει την άλλη. Διότι η εκδήλωση συμπαράστασης είναι μια ανθρώπινη έκφραση αλληλεγγύης στο συνάνθρωπό μας που δοκιμάζεται. Δικαιολογείται μάλιστα συναισθηματικά και όχι λογικά σαν μια ενέργεια που γίνεται χωρίς ιδιοτέλεια ή σκοπιμότητα αλλά από ανασφάλεια. Και τούτο γίνεται κατανοητό ,αν αναλογιστούμε ότι ο εχθρός είναι προ των πυλών και ο φόβος απλώνεται πια στη γειτονιά μας και η απειλή επομένως γίνεται πιο άμεση..Όμως ἄλλο συμπαράσταση και ἄλλο ξαφνικά να γίνουμε όλοι Γάλλοι .Δηλαδή σημασία ἔχει ακόμα και ο τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων μας.
Από την άλλη μια αντίδραση του τύπου :γιατί δεν υπήρξε εκδήλωση του ίδιου ενδιαφέροντος και της ίδιας ευαισθησίας και σε άλλες περιπτώσεις, δεν αποδεικνύει ότι υπάρχει περισσότερη ευαισθησία στον πόνο και τη θλίψη των υπολοίπων συνανθρώπων μας.
Μια τέτοια όμως τακτική αντιμετώπισης των πραγμάτων αποτελεί ένα διχαστικό ψευτοδείλημμα, που αποτέλεσμα έχει τη διάσπαση της ενότητας με την οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία, που πραγματικά σήμερα αποτελεί μια παγκόσμια απειλή,΄που καλύπτει με ένα μαύρο πέπλο την ανθρωπότητα. Διότι δεν διακρίνει η τρομοκρατία λευκούς, μαύρους, Ευρωπαίους Ασιάτες, Αφρικανούς, ηλικωμένους, νέους, παιδιά, γυναίκες ή άντρες, έχει μόνο ανθρώπινα θύματα και κρυμμένα συμφέροντα.
Η ιστορική μας μνήμη και γνώση από το πρόσφατο παρελθόν μας, έχει δείξει ότι η οικονομική κρίση γεννά την κοινωνική ανέχεια και αυτή με τη σειρά της οδηγεί σε πολιτικές ανακατατάξεις.Το οικονομικό κραχ στην Αμερική το 1929 επηρέασε την ευρώπη και όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση δικτατορικών καθεστώτων και το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο.
Το πρόσφατο τρομοκρατικό κτύπημα στη Γαλλία δεν είναι το μόνο ούτε το πρώτο ούτε και θα είναι το τελευταίο. Ο φόβος και η ανασφάλεια που προκαλείται στις ψυχές των ανθρώπων οδηγούν τραγικά , στην παράδοση βασικών ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων ,που αποκτήθηκαν με κόπους και θυσίες, σε ανεξέλεχτες εξουσίες με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Επομένως το πρόσωπο της τρομοκρατίας είναι διπλό. Αφ΄ενός εξ αιτίας των τρομοκρατικών ενεργειών απηλείται η δημοκρατία ,η ειρήνη , η ασφάλεια, η ελευθερία των ανθρώπων και των κρατών και σύννεφα πολέμου μαζεύονται στο διεθνή ορίζοντα και αφ'ετέρου η τρομοκρατία δίνει την ευκαιρία επιβολής της κρατικής εξουσίας στα αδύναμα και εξουθενωμένα από την κρίση ανθρώπινα πλάσματα.
Μετά λοιπόν από το κτύπημα στο Παρίσι η ζωή μας μέλλει να αλλάξει δραματικά. Θα χρειαστει να αναπτύξουμε πολλές δυνάμεις ,τόσο σωματικές όσο και ψυχικές,ενώ οι αντοχές μας θα δοκιμαστούν σθεναρά.
Αφοριστικές κρίσεις δε προσφέρουν στην ενότητα που πρέπει να καλλιεργήσουμε για να μπορέσουμε να αντισταθούμε στη λαίλαπα ,που έρχεται ορμητικά απεναντί μας και που πρόκειται να μας δοκιμάσει ανελέητα.
Ελένη Βαρνάβα -Καραγιάννη
φιλόλογος -συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου