ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΆΘΕ ΧΡΟΝΟ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ

        

 Κάθε χρόνο του Προφήτη Ηλία στις 20 Ιουλίου ξυπνά στη μνήμη μου το πρωινό εκείνο στην Κύπρο ,στη Λευκωσία στο πατρικό μου σπίτι στο Καιμακλί. Έκπληκτοι ξυπνήσαμε παρακολουθώντας τους Τούρκους αλεξιπτωτιστές να κατεβαίνουν από τον ουρανό και να προσγειώνονται σαν μεγάλα μανιτάρια στο διπλανό τούρκικο  χωριό τις Χαμιτ Μάντρες. Ήταν προφανές ότι δεχόμαστε μια εισβολή, κάτι που εφημολογείτο έντονα τις προηγούμενες μέρες. Εξάλλου το βράδυ αυτό κανένας δεν μπορούσε να κοιμηθεί όπως και όλα τα βράδια που πέρασαν μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος ,που άνοιξε την κερκόπορτα στον κατακτητή.

         Και μετά ήρθαν τα μαύρα πουλιά που έσπερναν από ψηλά με τυφλά  κτυπήματα το θάνατο. Παρακαλούσαμε να μην ξημερώσει, να μην ξανακούσουμε τα φτερά τους να διασχίζουν και να σπαθίζουν περήφανα τον ελληνικό ουρανό μας. Μα η μέρα ξημέρωνε και πάλι, όπως πάντα και ο ήλιος ανέβαινε ψηλά και από το παρατητήριό του βίγλιζε και κατέγραφε τη συμφορά μας. Και ακολουθούσαν τα βαριά θηρία που ξερνούσαν φωτιά και όργωναν  τα άγια χώματα της Κύπρου αφήνοντας πίσω τους βαθιές πληγές και ένα μακρόσυρτο μουγκριτό.

        Ο κόσμος για μας γύρισε ανάποδα. Χάσαμε φίλους, συμμαθητές, συγγενείς. Χάσαμε τα σπίτια μας, τις δουλειές μας ,τα χωριά μας, τις πόλεις μας, το 40% το νησιού μας. Την αγαπημένη μας Κερύνεια, με το γραφικό λιμανάκι της και το κάστρο της να στεκεται ενθύμιο της μακρόχρονης ιστορίας της, την  όμορφη Μόρφου με τις μυρωδάτες πορτοκαλιές της, την κοσμοπολίτικη μας Αμμόχωστο, τους Αγίους μας.... Τον Απόστολο Αντρέα μας, τον Απόστολο Βαρνάβα, τον Άγιο Μάμα, το Χρυσοσώτηρο τον Άγιον Παντελαίμονα και τον Πένταδάκτυλο μας. Το βουνό του θρύλου του Διγενή Ακρίτα με το κάστρο της Καντάρας και τα σπίτια της Ρήγαινας. Χάσαμε...χάσαμε....Χάσαμε τα όνειρά μας. Τα μάτια μας  θόλωσαν από τα κλάματα, οι φωνές  μας υψώθηκαν απελπισμένες για το άδικο.

       Ας πέρασαν τα χρόνια και ας απωθήσαμε στο βάθος της μνήμης μας τα όσα ζήσαμε. Έπρεπε να συνεχίσουμε τη ζωή μας και αυτό πράξαμε. Δημιουργήσαμε οικογένειες, αποκτήσαμε παδιά, δουλέψαμε σκληρά. Έπρεπε................

      Όμως κάθε χρόνο του προφήτη Ηλία  ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.... Μπορεί ο χρόνος να άμβλυνε τον πόνο, να στέγνωσε το δάκρυ, να  άνθισε το χαμογελο στο χείλι... Όμως στην καρδιά και στην ψυχή μας ξυπνούν ανεξείτιλες οι εικόνες αυτές που ζήσαμε μαζί με τα  βασανιστικά  ερωτηματικά που παραμένουν αναπάντητα και σιγοκαίνε για να ξαναέλθουν και πάλι του χρόνου, πάντα τη μέρα της γιορτής του Προφήτη Ηλία.

       Γιατί Θεέ μου άφησες να γίνει το κακό; Γιατί έπρεπε να ζήσουμε τον πόνο και τον εξευτελισμό; Γιατί ακόμη δεν τιμωρηθήκαμε αρκετά για να έχουμε το έλεος Σου;

Πόση υπομονή χρειάζεται; Πόση θλίψη; Πόση προσευχή; Πόσος πόνος  άραγε; Πόσος χρόνος; Πότε θα έρθει η ευλογημένη μέρα που ελεύθεροι, σε ελεύθερη πατρίδα θα προσκυνήσουμε τα πατρικά μας χώματα;

       Ως τότε Θεέ μου βοήθα μας, να μην ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ το κακό που μας έγινε και αυτούς που μας έφεραν ως εδώ.

ΕΛΕΝΗ  ΒΑΡΝΑΒΑ -ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΔΗΣΩ