Οι φοιτητές και το σκασμένο λάσχτιχο (ανέκδοτο)

H ιστορία εκτυλίσσεται στη Σκωτία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου!

Είναι μια παρέα από τέσσερις φοιτητές, που σπουδάζουν Πληροφορική. Τα παιδιά είναι καλοί φοιτητές και τα έχουν πάει άριστα όλη τη χρονιά. Μια Παρασκευή πρωί, αφού έδωσαν τις εξετάσεις τους σε ένα μάθημα και έγραψαν πολύ καλά, μαζεύτηκαν στη συνέχεια στο σπίτι του ενός, προκειμένου να οργανωθούν για το Σαββατοκύριακο που πλησίαζε.

Τη Δευτέρα το πρωί έδιναν εξετάσεις σε ένα εύκολο μάθημα, που ήθελε μόνο 2-3 ώρες διάβασμα. Έτσι, έπεσε η ιδέα: «Ρε παιδιά, δεν πάμε στη Γλασκώβη το Σαββατοκύριακο να βρούμε εκείνη την κοπέλα που γνωρίσαμε προχθές στην pub; Θα είναι και άλλες φίλες της στην παρέα, καλά θα περάσουμε». 

Δεν το σκέφτηκαν και πολύ και σε μία ώρα είχανε γίνει κιόλας όλες οι αναγκαίες κινήσεις και η τετράδα ταξίδευε με νοικιασμένο αμάξι για τη Γλασκώβη. Στη Γλασκώβη όντως πέρασαν πολύ καλά.

Για κακή τους τύχη, όμως, αντί να ξυπνήσουν πρωί πρωί τη Δευτέρα και να επιστρέψουν, για να είναι στην ώρα τους στις εξετάσεις, ξύπνησαν αργά το μεσημέρι. Τι θα έκαναν τώρα με το μάθημα; Στο δρόμο για το Εδιμβούργο προσπαθούσαν να σκεφτούν τι να πουν στον καθηγητή. Αποφάσισαν, λοιπόν, να πουν ένα ψέμα αλλά με αρκετή δόση αλήθειας για να γίνουν πιστευτοί. Και οι τέσσερις συμφώνησαν να πουν ότι πήγανε στη Γλασκώβη σε συγγενείς και ενώ ξεκίνησαν τη Δευτέρα πρωί πρωί για το Πανεπιστήμιο, τους έπιασε λάστιχο στο δρόμο και δεν είχανε ρεζέρβα. κ.λπ. κ.λπ. Έτσι κι έγινε!

Ο καθηγητής τούς άκουσε με προσοχή και επειδή ήταν καλοί φοιτητές, δέχτηκε να δώσουν μόνοι τους την Τρίτη το πρωί το μάθημα. Χαράς ευαγγέλια στην ομάδα. Κάθισαν, διάβασαν καλά και την άλλη μέρα στις 9:00 πήγαν στο Πανεπιστήμιο να δώσουν τις εξετάσεις. Δεν υπήρχε, όμως, διαθέσιμη αίθουσα και έτσι ο καθηγητής τούς έβαλε σε τέσσερα ξεχωριστά γραφεία, τον καθένα μόνο του.

Βέβαια, αυτό καθόλου δεν τους ένοιαζε, αφού και οι τέσσερις ήταν καλά διαβασμένοι.

Σε λίγο μοίρασε και τα θέματα. Ήταν μόνο δύο. Το πρώτο, που έπιανε 5 μονάδες στις 100, ήταν ένα πανεύκολο θέμα θεωρίας από την εισαγωγή, που το ήξεραν νεράκι και κανείς τους δεν δυσκολεύτηκε και το απαντήσει.

Το δεύτερο όμως θέμα, που θα έπιανε τα υπόλοιπα 95 στα 100, ήταν μία ερώτηση μόνο:

Ποιο λάστιχο;

http://koukfamily.blogspot.gr/2013/12/blog-post_22.html

Θέμα: Καταγγελίες για την μη τοποθέτηση των βρεφονηπιοκόμων ΠΕ στην Αττική

ΟΝΟΜΑ – ΕΠΩΝΥΜΟ ΒΟΥΛΕΥΤΗ     : ΒΑΣΙΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ                  : ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΕΚΛΟΓΙΚΗ  ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ                          : ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ

Προς: Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων

Θέμα: Καταγγελίες για την μη τοποθέτηση των βρεφονηπιοκόμων ΠΕ στην Αττική

Κύριε Υπουργέ,

Σύμφωνα με διαμαρτυρία των εκπαιδευτικών βρεφονηπιοκόμων που έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα δεν εκτελείται η απόφαση υπ’ αριθ. 10656/18-9-2013 του Υπουργού Παιδείας τουλάχιστον στο σκέλος που τους αφορά. Συγκεκριμένα όπως καταγγέλλουν με την συγκεκριμένη σας απόφαση που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 2490/Β’/4-10-2013, έγινε κατανομή 925 οργανικών θέσεων εκπαιδευτικών πανελλαδικά στα ΙΕΚ, ΣΕΚ, ΣΔΕ και ΚΔΒΜ ανά Διεύθυνση Διά Βίου Μάθησης κατά Κατηγορία, Κλάδο και Ειδικότητα. Για τον Κλάδο ΠΕ 1833, Βρεφονηπιοκόμοι, ο αριθμός των οργανικών θέσεων πανελλαδικά ορίστηκε σε 114 εκ των οποίων οι 34 θέσεις ορίστηκαν ότι θα καλύψουν τις εκπαιδευτικές ανάγκες των δομών της Αττικής.

Όπως όμως καταγγέλλουν οι εκπαιδευτικοί αυτοί ασκούνται πιέσεις προς τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας από άλλους εκπαιδευτικούς κλάδους προκειμένου να τροποποιηθεί η συγκεκριμένη κατανομή υπέρ των κλάδων η κατανομή που αποφασίστηκε. Οι καταγγελίες μάλιστα που διατυπώνονται μιλούν για περιορισμό πανελλαδικά των θέσεων εκπαιδευτικών βρεφονηπιοκόμων πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σε 26 από 114 και ειδικά για την Αττική να μην υπάρξει ούτε μια τοποθέτηση.

Θεωρούμε αδιανόητο κατ’ αρχήν το Υπουργείο να σκέπτεται έστω να αλλάξει αυτή η κατανομή προτού καν εφαρμοστεί ώστε να διαπιστωθούν τυχόν υπερβάλλουσες των αναγκών οργανικές θέσεις. Θεωρούμε επιπρόσθετα αδιανόητο να υπάρξει οποιαδήποτε τροποποίηση που θα εξαιρεί την Αττική από την οποιαδήποτε κατανομή εκπαιδευτικών βρεφονηπιοκόμων πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, δεδομένου ότι στην Αττική συγκεντρώνεται ο μεγαλύτερος αριθμός μαθητών. Θεωρούμε τέλος καταστροφική ενδεχόμενη επιλογή να καλυφθούν κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό όχι μέσω προσλήψεων του αναγκαίου και κατάλληλα ειδικευμένου προσωπικού αλλά μέσω της μετακίνησης των οργανικών θέσεων μεταξύ των διαφόρων εκπαιδευτικών κλάδων και κατηγοριών, μέσω δηλαδή της μεταφοράς των κενών αντί της κάλυψής των.

Κατόπιν όλων αυτών,

Ερωτάστε:

1. Για ποιους συγκεκριμένους λόγους καθυστερεί η εφαρμογή της απόφασης του Υπουργού Παιδείας και η τοποθέτηση των εκπαιδευτικών βρεφονηπιοκόμων πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σύμφωνα με την κατανομή που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 2490/Β’/4-10-2013;
2. Υπάρχουν εισηγήσεις τροποποίησης της πιο πάνω κατανομής και αν ναι σε ποια ακριβώς σημεία συνιστούν οι εισηγητές τροποποιήσεις και με ποιες αιτιολογίες;
3. Έχουν εντοπίσει οι αρμόδιες υπηρεσίες τα κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και σε όλες τις δομές εκπαίδευσης; Ποια είναι αυτά τα κένα πώς και πότε θα καλυφθούν;        

                                                                                                          -Ο-

     ΕΡΩΤΩΝ  

                   ΒΑΣΙΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

                                                                                            ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Άγνωστοι Έλληνες: Αρβανίτες, η άσβεστη φλόγα του Ελληνισμού

Έχοντας ως αφετηρία την έντονη παρουσία και δράση του Ελληνισμού στις Βαλκανικές χώρες, συνεχίζουμε το ταξίδι μας με ένα εξίσου γνωστό και σημαντικό τμήμα του, που δεν είναι άλλο από τους περίφημους «Αρβανίτες».

Πολλά ακούγονται γύρω από το όνομα και την καταγωγή τους… Λίγα ισχύουν όμως στην πραγματικότητα.
Για να δούμε…

Το Αρβανίτης παράγεται από το Αρβώνιος ή Αρβωνίτης, που υποδήλωνε τον κάτοικο της Άρβωνος, όπως την αναφέρει ο Πολύβιος. Η Άρβων ήταν ελληνική πόλη της Ιλλυρίας. Στην Ιλλυρία, που εκτεινόταν στο μεγαλύτερο μέρος της Αδριατικής, δημιουργήθηκαν ακμάζουσες ελληνικές πολιτείες, όπως η Επίδαμνος, η Έφυρα, η Ακρόλισσος, η Απολλωνία, κ.α.  Οι πόλεις αυτές υπήρξαν οι μοχλοί για την ανάπτυξη ολόκληρης της ιλλυρικής περιοχής.

Οι κατερχόμενοι προς τον Ελλαδικό χώρο από την Ιλλυρία, λόγω διαφόρων αναταραχών στην Βαλκανική Χερσόνησο τον 13ο αι. μ.Χ., ονομάστηκαν σταδιακά Αρβανίτες. Με δύο λόγια Αρβανίτες θεωρούνται οι Αλβανόφωνοι κάτοικοι της Βορείου Ηπείρου.

Παρά την αλβανοφωνία τους είχαν και έχουν ελληνική συνείδηση. Από την προφορική τους παράδοση γνώριζαν ότι ήταν εξαλβανισμένοι Έλληνες.

Ωστόσο, την καταγωγή του συγκεκριμένου φύλου διεκδικούν πολλές χώρες ανάλογα με το συμφέρον της η κάθεμία. Για παράδειγμα, αποκαλούσαν Αρβανίτες τους Τουρκαλβάνους, τους Αλβανούς δηλαδή που τάχθηκαν με τους Τούρκους εναντίον των Ελλήνων.

Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας πολλοί Αλβανοί άρχισαν να εξισλαμίζονται και κατά αυτόν τον τρόπο προήλθε η ομάδα των Τουρκαλβανών που καταδυνάστευαν τους Έλληνες. Ωστόσο κάποιοι από αυτούς, ιδιαίτερα στην περιοχή της Αττικής και της Βοιωτίας, παρέμειναν πιστοί στις αξίες του Ελληνισμού και διαφοροποιήθηκαν από τους Τουρκαλβανούς. Αυτή ακριβώς η στάση τους ωθούσε να χρησιμοποιούν το αρχαίο όνομα «Αρβανίτης».

Το όνομα Αλβανός χρησιμοποιήθηκε από ελληνικές πηγές μόλις τον 11ο αιώνα. Οι Αλβανοί στο σημερινό αλβανικό κράτος ισχυρίζονται βέβαια ότι είναι απόγονοι των Αρχαίων Ιλλυριών. Η ιστορία όμως μας διδάσκει το αντίθετο. Περιοχή Αλβανία υπήρχε στην περιοχή του Καυκάσου (βλ. χάρτη Πτολεμαίου) . Οι γηγενείς Αλβανοί προήλθαν στα Βαλκάνια από τα φύλα της Ανατολής (μογγολικά), όταν τους εξανάγκασαν να τους ακολουθήσουν σαν βοηθητικοί του στρατεύματος. Στην Ιλλυρία έφτασαν, όταν άρχισε να διαλύεται η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Χάρτης Πτολεμαίου

Ο γεωγράφος Στράβων αποκαλεί τους Αλβανούς της Κασπίας απλοϊκούς, μη ασχολούμενους με το εμπόριο, μιας και δεν ήξεραν να μετρούν πάνω από το 100! (Στράβωνος γεωγραφία). Πέρα από τον Στράβωνα αναφορά στης Αλβανούς της περιοχής του Καυκάσου γίνεται και από άλλους αρχαίους συγγραφείς, που τότε δεν υπήρχε αλβανικό κράτος για να πει κανείς ότι οι αναφορές είχαν πολιτική σκοπιμότητα. Για παράδειγμα ο Αρριανός γράφει στο έργο του «Αλεξάνδρου Ανάβασις»: «Ώς δέ ομού ήδη τά στρατότεδα έγίγνετο, ώφθη Δαρείος και οί άμφ΄ αυτόν, οί τε μηλοφόροι Πέρσαι και Ινδοί και Αλβανοί και Κάρες οι ανάσπαστοι και οί Μαρδοι τοξόται κατ΄ αυτόν Άλέξανδρον τεταγμένοι και την ίλην την βασιλικην». Ο Αλέξανδρος είχε πολεμήσει δηλαδή κατά Αλβανών της Κασπίας που πολεμούσαν με τον στρατό των Περσών.

Ο Πλούταρχος γράφει στους παράλληλους βίους: «Καταλιπών δέ φρουρόν Αρμενίας Αφράνιον αυτός εβάδιζε δια τών περιοικούντων τον Καύκασον εθνών άναγκαίως έπι Μιθριδάτην. Μέγιστα δε αυτών εστίν έθνη, Αλβανοί και Ίβηρες».

Ο Στέφανος Βυζάντιος, γεωγράφος του 4ου αι. μ.Χ.: Αλβανία χώρα προς τοις ανατολικοίς Ίβηρσιν. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί, ποιμενικοί και μετρίως πολεμικοί μεταξύ Ιβήρων και Κασπίας. Υπόκειται δε τη Σαρματία προς μεν τω Πόντω η Κολχική προς δε τή Κασπία η Αλβανία.

Οι σημερινοί Αλβανοί θέλουν να σφετεριστούν την αρχαία καταγωγή των Αρβανιτών με εμφανές το κίνητρο του ισχυρισμού πως (μιας και οι Αρβανίτες είναι αλβανόφωνοι κατά βάση) αποτελούν τον αρχαιότερο λαό των Βαλκανίων. Άλλωστε και ο Αλβανός Πρόεδρος Σαλί Μπερίσα χαρακτήρισε τους Αρβανίτες «αλβανική μειονότητα της Ελλάδας»!

Τους διαφεύγει όμως επίσης η πληροφορία ότι οι Αρβανίτες έφυγαν τον 13ο αι. εξαιτίας των Αλβανών, στους οποίους ίσχυσε η παροιμία «Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετιθέντος»!

Συγκεκριμένα, οι Αλβανοί Μισθοφόροι πολέμησαν υπό τις διαταγές του Δεσπότη από το Δεσποτάτο της Ηπείρου εναντίον Σλάβων και Βενετών. Οι Έλληνες για ανταμοιβή έδωσαν στους Αλβανούς αυλικούς της υψηλής τάξης σημαντικούς τίτλους, τους οποίους εκείνοι εκμεταλλεύτηκαν μετατρέποντας την ορθή διακυβέρνηση σε δυναστεία! Προέβαιναν σε κατασχέσεις γης απλών πολιτών και πολλούς τους πουλούσαν σκλάβους. Οι Αρβανίτες μη μπορώντας να αντέξουν τέτοιες πρακτικές, που ανέκαθεν δεν γίνονταν ανεκτές από τους Έλληνες, μετακινήθηκαν σε φάρες (ομάδες< λέξη που χρησιμοποιούμε ως σήμερα) προς τον Ελλαδικό χώρο. Η άφιξή τους συνέπεσε με την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όπου οι Αρβανίτες έμειναν πιστοί στην Ορθόδοξη πίστη τους σε αντίθεση με τους Αλβανούς που ασπάστηκαν το Ισλάμ ή τον Ρωμαιοκαθολισμό.

Το 1350 τώρα, οι Αρβανίτες μετακινήθηκαν προς την Πελοπόννησο έπειτα από έκκληση του Δεσπότη Μανουήλ Καντακουζηνού, ο οποίος λόγω αλλεπάλληλων ληστρικών επιθέσεων, επιθυμούσε να ενισχύσει τον εκεί πληθυσμό με την έλευση κι άλλων ελληνικών πληθυσμών. Άρα, εάν ο Καντακουζηνός δεν θεωρούσε τους Αρβανίτες Έλληνες δεν θα απευθυνόταν σε αυτούς μιας και χρειαζόταν Έλληνες αποκλειστικά.

Το 1453 ο Μωάμεθ ο Πορθητής έδωσε εντολή να εξολοθρευτούν οι Αρβανίτες Ορθόδοξοι μιας κι ήταν ίσως πιο Έλληνες κι από τους Έλληνες!

Φυσικά οι Αρβανίτες πολέμησαν και αυτοί εναντίον των Τούρκων και εξελίχθηκαν μάλιστα και σε μεγάλους οπλαρχηγούς και πολεμιστές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα μετέπειτα χρόνια ήταν οι ανυπότακτοι Σουλιώτες, οι οποίοι, σύμφωνα με τον ιστορικό Κωνσταντίνο Παπαρηγόπουλο, «ήταν κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών» (με την γεωγραφική και γλωσσική έννοια του όρου και για τους δύο χαρακτηρισμούς). Οι Σουλιώτες, που έμοιαζαν κατά πολύ στον τρόπο ζωής με τους Αρχαίους Σπαρτιάτες, αποτελούσαν μια κοινωνία πολεμιστών, όπως γράφει ο Χριστόφορος Περραιβός στο βιβλίο του «Ιστορία του Σουλίου και της Πάργας» (Παρίσι 1803). Μάλιστα πολλοί Σουλιώτες, εκτός από τα αρβανίτικα έγραφαν και ελληνικά, όπως αποδεικνύεται στο ημερολόγιο του Φώτου Τζαβέλα.

Άλλωστε πολλοί ταύτιζαν τους Αρβανίτες με τους Κρήτες των Σφακιων (Δωρική καταγωγή, όπως και οι Μανιάτες), λόγω της λιτότητας αλλά και του σκληροτράχηλου του χαρακτήρα τους.

Οι Αρβανίτες στάθηκαν στο πλευρό των Ελλαδιτών εναντίον των Τούρκων και κατέθεσαν ψυχή πλάι στον Μελέτη Βασιλείου(απελευθέρωση Αθήνας), λόγου χάριν, τον Μάρκο Μπότσαρη, και άλλους.

Γνωστοί Αρβανίτες ήταν επίσης οι Κουντουριώτηδες, οι Ζαΐμηδες, ο Μιαούλης, η Μπουμπουλίνα και πιο πρόσφατα η Μελίνα η Μερκούρη, η πρέσβειρα του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, ο ζωγράφος Νίκος Εγγονόπουλος, ο τέως Πρωθυπουργός Δ. Βούλγαρης, η μεγάλη ηθοποιός Έλλη Λαμπέτη και πολλοί άλλοι.

Η γλώσσα των Αλβανών δε, μείγμα  της αρχαίας Ιλλυρικής διαλέκτου των Ελλήνων, της σλαβικής, της λατινικής και της τουρκικής γλώσσας αντικατέστησε σταδιακά την ελληνική-αρβανίτικη, που συγκεύνευε με την ομηρική διάλεκτο. Το ότι κάποιοι ήταν αλβανόγλωσσοι δεν σημαίνει ότι δεν ήταν και Έλληνες. Σήμερα υπάρχουν π.χ. αγγλόφωνοι Έλληνες που δεν γνωρίζουν σχεδόν καθόλου την ελληνική. Ελλείψει σχολείων επικράτησε η αλβανική ως ευκολότερη γλώσσα. Πέραν τούτου για τον φόβο της… χαντζάρας πολλοί άλλαζαν τα ονόματά τους σε αλβανικά.

Η αρβανίτικη γλώσσα ακούστηκε πολλές φορές και μέσα στην Βουλή των Ελλήνων. Ο Ιστορικός Γ. Βλαχογιάννης, για παράδειγμα, αναφέρει ότι κάποια στιγμή οξύνθηκαν τα πνεύματα κατά την διάρκεια συνέλευσης και ένας Αγωνιστής του 1821 αναγκάστηκε να επέμβει μιλώντας σε Αρβανίτικη γλώσσα, προκειμένου να κατευνάσει την ατμόσφαιρα.

Σήμερα, η εν λόγω γλώσσα χρησιμοποιείται από 30.000-150.000 περίπου Αρβανίτες και πολλοί από αυτούς ζουν στην Πελοπόννησο, έχοντας ομογενοποιηθεί με τον γηγενή πληθυσμό ή στην Σικελία, όπου υπάρχουν ακόμη αρβανίτικα χωριά.

Οι Αρβανίτες είχαν και έχουν έντονη την ελληνική συνείδηση. Άλλοι εξαλβανίστηκαν και παραμένουν σ’ αυτή την κατάσταση μέχρι και σήμερα. Ο Γενικός Προνοητής του Μοριά, Jacomo Barbarrigo, έγραψε τον 1479:«Οι Αρβανίτες και οι Έλληνες δεν είναι παρά ένας μόνος λαός που μισεί κάθε ξένο». (εννοώντας προφανώς τους κατακτητές της εποχής). Στα παρακάτω βίντεο θα τους ακούσετε να βροντοφωνάζουν την ελληνική καταγωγή τους.

Σίγουρα θα μπορούσαμε να γράψουμε κι άλλα για τους Αρβανίτες, αλλά δεν μας το επιτρέπει ο χώρος. Όποιος θέλει μπορεί να ερευνήσει περαιτέρω, πριν βγάλει το οποιοδήποτε συμπέρασμα. Μερικοί πάντως,θα πρέπει να πάψουν να μιλούν για αλβανική μειονότητα στην Ελλάδα και να εννοούν τους Αρβανίτες. Ας κοιτάξουν καλύτερα πάνω σε ποιες βάσεις δημιουργήθηκε το σημερινό αλβανικό κράτος με τον τεχνητό αλβανικό εθνικισμό που παρουσιάζει πολλές ομοιότητες, για όποιον μελετήσει τις διάφορες πηγές της εποχής, με το σημερινό εγχείρημα των Σκοπίων.

 ΠΥΓΜΗ.gr

 http://www.pygmi.gr/

Η ιστορία της Βασιλόπιτας

Η Αναζήτησή μας για τις ρίζες του εθίμου της βασιλόπιτας, μας οδηγεί πίσω, στην αρχαιότητα, στις προσφορές άρτου ή και μελιπήκτων των αρχαίων ημών προγόνων, προς τους θεούς, κατά τη διάρκεια εορτών. Αναφέρει ο λαογράφος Φίλιππος Βρετάκος (“Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των”):
“Οι πρόγονοί μας εις την αρχαιότητα κατά τας μεγάλας αγροτικάς εορτάς προσέφερον εις τους θεούς, ως απαρχήν, έναν άρτον. Επί παραδείγματι κατά την εορτήν του θερισμού, που ελέγετο Θαλύσια και ήτο αφιερωμένη εις την Δήμητρα, κατασκευάζετο από το νέον σιτάρι ένας μεγάλος εορταστικός άρτος (ένα καρβέλι), που ελέγετο “Θαλύσιος άρτος”, κατά δε την προς τιμήν Απόλλωνος εορτήν των
Θαργηλίων εψήνετο, κατά το έθιμον,ο “θάργηλος άρτος”.

Στο Σέλινιο Χανίων, για παράδειγμα, ζυμώνονταν με λάδι, αλεύρι , ζάχαρη και πολλά μυρωδικά, σύμβολα της αφθονίας των οικογενειακών αγαθών. Και μόλις την έστρωνε η νοικοκυρά στο ταψί, σχεδίαζε στην όψη της με πιρούνι τσιμπητό σταυρό και άλλα πλουμίδια , που σκοπό είχαν να εξορκίσουν το κακό μάτι. Παρόμοια πίτα, με ζάχαρη και μυρωδικά, ετοίμαζαν και στις Κυδωνίες. Κι επί πλέον με κλειδί τη στόλιζαν με παράξενα σχήματα, για να κλειδώσουν την κακογλωσσιά, ενώ με δαχτυλήθρα, σύμβολο της νοικοκυροσύνης, γέμιζαν με σχέδια τα ενδιάμεσα κενά, για να είναι οι γυναίκες του σπιτιού γερές και προκομμένες.

Γλυκές βασιλόπιτες συνήθιζαν κυρίως στα αστικά κέντρα, αλλά και σε αρκετές αγροτικές περιοχές της πατρίδας μας. Τα υλικά ήταν περίπου τα ίδια. Ποίκιλε μόνο, από τόπο σε τόπο και από οικογένεια σε οικογένεια, ο τρόπος διακόσμησής της, “τα γράμματα” όπως έλεγαν. Στολίδια δηλαδή από ζυμάρι, που το καθένα αντιστοιχούσε σε μια ευχή, έναν πόθο ή μια λαχτάρα. Ετσι η γυναίκα του γεωργού “έγραφε” στην πίτα το αλέτρι, τα ζωντανά, τα στάχυα, τα σακιά με το γέννημα, για να τα ευλογεί ο Αι-Βασίλης και να δώσει η χάρη του πλούσια σοδειά. Η γυναίκα του τσέλιγκα το μαντρί, τα πρόβατα ,τα σκυλιά, τις καρδάρες με το γάλα .Η γυναίκα του αμπελουργού τα κούτσουρα, το βαρέλι, το πατητήρι και ό,τι άλλο ποθούσε η καρδιά της να ευλογεί ο καλοσυνάτος Αγιος.

Η παραδοσιακή Μικρασιάτικη βασιλόπιτα ήταν πολύ εντυπωσιακή σε εμφάνιση και γεύση. Εμοιαζε με ένα μεγάλο τραγανό πεντανόστιμο μπισκότο στολισμένο με δικέφαλο αετό στη μέση, ενδόμυχο ίσως πόθο και ευχή για εθνική νεκρανάσταση και ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η Κωνσταντινουπολίτικη πάλι βασιλόπιτα ήταν γλυκιά, φουσκωτή, αρωματισμένη με χίλια δυο μπαχαρικά και έφερε στο μέσον μεγάλο Β, το αρχικό του Αι- Βασίλη, ή το αρχικό του ονόματος του νοικοκύρη, ενώ γύρω χαραγμένα ξόμπλια με το ψαλίδι, παρέπεμπαν σε πουλιά με ανοιγμένα φτερά.

Ομως η περισσότερο συνηθισμένη πατροπαράδοτη ελληνική πρωτοχρονιάτικη πίτα ήταν η αλμυρή, πολύφυλλη και με κύριο στοιχείο γέμισης το κρέας, όπου τις ενδόμυχες ευχές και τον βαθύτερο συμβολισμό δεν έκρυβε η διακόσμηση. Αλλωστε δεν έμεναν περιθώρια για στολίδια, αφού πάνω και κάτω είχε αλλεπάλληλα καλοβουτυρωμένα φύλλα, που κατά τόπους τα ονόμαζαν “πέταρα”. Το πολύ-πολύ το επιφανειακό φύλλο, αισθητά μεγαλύτερο, ρίχνονταν κυματιστό, ώστε η επιφάνεια της πίτας να είναι πλούσια, ανάγλυφη, κυματιστή εκφράζοντας έτσι την ευχή για αφθονία των οικιακών αγαθών, σαν το κύμα της απέραντης θάλασσας. Στην αλμυρή πίτα οι ευχές, τα μαντέματα και οι συμβολισμοί εκφράζονταν κυρίως με τα “σημάδια”, που θα έκρυβε η νοικοκυρά στη βάση της ,πέρα από το πατροπαράδοτο νόμισμα για τον τυχερό του χρόνου.

Ετσι, για παράδειγμα, η ηπειρώτικη παράδοση απαιτούσε βασιλόπιτα με κοτόπουλο, χοντροκομμένο αρνίσιο κιμά ή ολόκληρα κομμάτια χοιρινό κρέας ,ανάμικτα με τραχανά, πράσα και αυγά. Και εκτός από το νόμισμα, ανάλογα με το επάγγελμα των μελών της οικογένειας, σαν “σημάδια”, μικρό ξυλάκι για υγεία των αγωγιατών, μικρό κουκουνάρι για τους ξυλοκόπους, φύλλο πουρνάρι για τον τσομπάνο, άχυρο για τον γεωργό, σταυρουδάκι για το καλό του σπιτιού ή διάφορους καρπούς, όπως σπυρί στάρι, κουκί, φασόλι, καλαμπόκι και ό,τι άλλο ποθούσε η καρδιά τους να ευλογεί και να χιλιάζει η χάρη του Αι- Βασίλη.

Στη Δυτική Μακεδονία και στη Θράκη, όταν έρχονταν ο καιρός, να μοιράσει ο πατέρας της μεγάλης πατριαρχικής οικογένειας το βιός του στους γιους, άφηνε στη χάρη του Αι-Βασίλη να κρίνει το τι έπρεπε να πάρει ο καθείς. Ετσι στη μεγάλη βασιλόπιτα τα “σημάδια” δεν έμπαιναν για ευχή, αλλά για ” τάξιμο”. Και τα κομμάτια της τη χρονιά εκείνη τα ονόμαζαν “φιλιά”. Σ΄ όποιου γιου το “φιλί” έπεφτε το νόμισμα, θα έπαιρνε το σπίτι. Σ΄ όποιου το φασόλι, το ποτιστικό χωράφι. Το στάρι, το ξηρικό χωράφι. Η κληματόβεργα, το αμπέλι. Το άχερο τα ζωντανά κ.λ.π. Αλλά και η κοπή της βασιλόπιτας γίνονταν με αληθινή ιεροπρέπεια. Πρώτα ο νοικοκύρης την έστρεφε τρεις φορές στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Επειτα έκανε με κλειδί , με μαχαίρι ή με πιρούνι τρεις φορές το σημείο του σταυρού, για να κόβεται η κακογλωσσιά, να κλειδώνονται τα κακά στόματα ή να αποτρέπεται το κακό μάτι. Και την ώρα ακριβώς, που άλλαζε ο χρόνος, άρχιζε να ονοματίζει τα κομμάτια, με καθιερωμένη πάντα σειρά Πρώτο ήταν του Αι-Βασίλη. Επειτα του Χριστού και της Παναγίας, του σπιτιού και στη σειρά όλων των μελών της οικογένειας, κατά ηλικία , αρχίζοντας από τους μεγαλύτερους και καταλήγοντας στα παιδιά. Κομμάτι έκοβε και για τους φτωχούς, τα ζωντανά, τα χωράφια και τα αμπέλια, το μύλο και τη βάρκα, γιατί όλα έπρεπε να πάρουν την ευλογία του Αι-Βασίλη. Και σαν απόσωνε τον εορταστικό δείπνο η οικογένεια, ο νοικοκύρης κατέβαινε στο στάβλο, να ταΐσει την πίτα τους στα ζωντανά, ενώ την επαύριο θριμάτιζε και σκορπούσε το δικό τους κομμάτι στα κτήματα και στα αμπέλια.

Σε μερικούς τόπους, όπως στην Κάρπαθο και τη Σκύρο, έπλαθαν ξεχωριστή πίτα για τα μεγάλα ζώα, τους πολύτιμους συνεργάτες του νοικοκύρη στον καθημερινό μόχθο, την οποία ονόμαζαν “βουόπιτα” ή “βοδόκλουρα” και θριματισμένη, με λίγο αλάτι, τους την τάιζαν ανήμερα της πρωτοχρονιάς. Στα Χάσια,ξεχωριστή πίτα έπλαθαν και για τον τσομπάνο, τον βοσκό των προβάτων. Αφού η οικογένεια θα είχε κόψει τη δική της πίτα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα οι άντρες του σπιτιού πήγαιναν στη στάνη να κόψουν και την πίτα του τσομπάνου και μαζί του τραγουδούσαν και γελούσαν και χόρευαν ως το πρωί σε πασίχαρο γλέντι, που το σεκοντάριζαν τα βελάσματα των προβάτων και των κατσικιών. Στην πίτα εκείνη το νόμισμα δεν είχε καμιά σημασία. Αντ΄ αυτού έβαζαν ένα κουλουριασμένο ξυλάκι, που το έλεγαν “μαντρί” και το θεωρούσαν σαν κάτι ιερό . Γι αυτό κι όποιος το εύρισκε, το παράχωνε στη στάνη, σε μέρος που δεν θα το πατούσαν άνθρωποι και ζώα.

Στην αρχοντική Σιάτιστα η παράδοση ήθελε δύο βασιλόπιτες. Μιά γλυκιά και μια αλμυρή με φύλλα. Την γλυκιά έκοβαν τα μεσάνυχτα, στην αλλαγή του χρόνου, για να τους φέρει γλυκές μέρες. Την αλμυρή, που περιείχε και το ασημένιο νόμισμα “το δώρο”, όπως το έλεγαν, την ονόμαζαν “του σπιτιού”, την έκοβαν στο εορταστικό μεσημεριανό τραπέζι της πρωτοχρονιάς , και ο τυχερός άναβε με το νόμισμα λαμπάδα για το καλό όλης της οικογένειας. Η πίτα εκείνη περιείχε επί πλέον και σταυρουδάκι από χλωρά κλαράκια για υγεία και ευτυχία.


Στην ορθόδοξη παράδοση
Το έθιμο των ημερών απαιτεί ένα γλυκό «τυχερό» παιχνίδι …την κοπή της Βασιλόπιτας. Πολλές συνταγές κυκλοφορούν όμως όλες έχουν ένα βασικό συστατικό …το πολυπόθητο φλουρί! Πριν την κόψετε, διαβάστε την ιστορία της.
Η ιστορία της βασιλόπιτας, είναι μια ιστορία που συνέβηκε πριν από εκατοντάδες χρόνια, πριν από 1500 χρόνια περίπου, στην πόλη Καισαρεία της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία. Ο Μέγας Βασίλειος ήταν δεσπότης της Καισαρείας και ζούσε αρμονικά με τους συνανθρώπους του, με αγάπη, κατανόηση και αλληλοβοήθεια
Κάποια μέρα όμως, ένας αχόρταγος στρατηγός – τύραννος της περιοχής, ζήτησε να του δοθούν όλοι οι θησαυροί της πόλης της Καισαρείας, αλλιώς θα πολιορκούσε την πόλη για να την κατακτήσει και να τη λεηλατήσει.
Ο Μέγας Βασίλειος ολόκληρη τη νύχτα προσευχόταν να σώσει ο Θεός την πόλη. Ξημέρωσε η νέα μέρα και ο στρατηγός αποφασισμένος με το στρατό του περικύκλωσε αμέσως την Καισαρεία. Μπήκε με την ακολουθία του και ζήτησε να δει το Δεσπότη, ο οποίος βρισκόταν στο ναό και προσευχόταν. Με θράσος και θυμό ο αδίστακτος στρατηγός απαίτησε το χρυσάφι της πόλης καθώς και ότι άλλο πολύτιμο υπήρχε στην πόλη.
Ο Μέγας Βασίλειος απάντησε ότι οι άνθρωποι της πόλης του δεν είχαν τίποτε άλλο πέρα από πείνα και φτώχεια, δεν είχαν να δώσουν τίποτε αξιόλογο στον άρπαγα στρατηγό. Ο στρατηγός με το που άκουσε αυτά τα λόγια θύμωσε ακόμα περισσότερο και άρχισε να απειλεί τον Μέγα Βασίλειο ότι θα τον εξορίσει πολύ μακριά από την πατρίδα του ή κι ακόμη μπορεί να τον σκοτώσει.
Οι χριστιανοί της Καισαρείας αγαπούσαν πολύ το Δεσπότη τους και θέλησαν να τον βοηθήσουν. Μάζεψαν λοιπόν από τα σπίτια τους ότι χρυσαφικά είχαν και του τα πρόσφεραν, ώστε δίνοντάς τα στο σκληρό στρατηγό να σωθούν. Στο μεταξύ ο ανυπόμονος στρατηγός κόντευε να σκάσει από το κακό του. Διέταξε αμέσως το στρατό του να επιτεθεί στο φτωχό λαό της πόλης.
Ο Δεσπότης, ο Μέγας Βασίλειος, που ήθελε να προστατέψει την πόλη του προσευχήθηκε και μετά παρουσίασε στο στρατηγό ότι χρυσαφικά είχε μαζέψει μέσα σε ένα σεντούκι. Τη στιγμή όμως που ο στρατηγός πήγε να ανοίξει το σεντούκι και να αρπάξει τους θησαυρούς, με το που ακούμπησε τα χέρια του πάνω στα χρυσαφικά έγινε το θαύμα!
‘Όλοι οι συγκεντρωμένοι είδαν μια λάμψη και αμέσως μετά έναν λαμπρό καβαλάρη να ορμάει με το στρατό του επάνω στον σκληρό στρατηγό και τους δικούς του. Σε ελάχιστο χρόνο ο κακός στρατηγός και οι δικοί του αφανίστηκαν. Ο λαμπρός καβαλάρης ήταν ο Άγιος Μερκούριος και στρατιώτες του οι άγγελοι.
Έτσι σώθηκε η πόλη της Καισαρείας. Τότε όμως, ο δεσπότης της, ο Μέγας Βασίλειος, βρέθηκε σε δύσκολη θέση! Θα έπρεπε να μοιράσει τα χρυσαφικά στους κατοίκους της πόλης και η μοιρασιά να είναι δίκαιη, δηλαδή να πάρει ο καθένας ό,τι ήταν δικό του. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο. Προσευχήθηκε λοιπόν ο Μέγας Βασίλειος και ο Θεός τον φώτισε τι να κάνει. Κάλεσε τους διακόνους και τους βοηθούς του και τους είπε να ζυμώσουν ψωμάκια, όπου μέσα στο καθένα ψωμάκι θα έβαζαν και λίγα χρυσαφικά. Όταν αυτά ετοιμάστηκαν, τα μοίρασε σαν ευλογία στους κατοίκους της πόλης της Καισαρείας. Στην αρχή όλοι παραξενεύτηκαν, μα η έκπληξή τους ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν κάθε οικογένεια έκοβε το ψωμάκι αυτό κι έβρισκε μέσα τα χρυσαφικά της. Ήταν λοιπόν ένα ξεχωριστό ψωμάκι, η βασιλόπιτα . Έφερνε στους ανθρώπους χαρά κι ευλογία μαζί. Από τότε φτιάχνουμε κι εμείς τη βασιλόπιτα με το φλουρί μέσα, την πρώτη μέρα του χρόνου, τη μέρα του Αγίου Βασιλείου
www.glykokyriakis.gr
http://ektiesthisi.blogspot.gr/2013/12/blog-post_28.html

Αρκάδες: Οι πρώτοι εποικιστές της Ιταλίας

Σύμφωνα με την αρχαίους Ελληνικούς μύθους, οι Αρκάδες ήταν οι πρώτοι εποικιστές της Ιταλίας.

Σύμφωνα πάντα με τους ίδιους μύθους, οι Αρκάδες αφού επικράτησαν στους αυτόχθονες, μπορούν να θεωρηθούν πρόγονοι των αρχαίων και των σύγχρονων Ιταλών.

Παράλληλα η ίδια μυθολογική ερμηνεία θέλει την Ιταλία και τους Ιταλούς να οφείλουν το όνομά τους στον Ιταλό, γόνο των αρχαίων Αρκάδων.

Αλλά ας δούμε όμως τα πράγματα αναλυτικότερα.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο νεότερος γιος του μυθικού βασιλέα Λυκάονα, γενάρχη των Αρκάδων βασιλέων, ήταν ο Οίνωτρος. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι ήταν από τους πρώτους εποικιστές της Ρώμης. Λέγεται ότι γεννήθηκε δεκαεπτά γενιές πριν τον Τρωικό πόλεμο. Επειδή ο Οίνωτρος δυσαρεστήθηκε από τη Γή που του άφησε ο πατέρας του, αποφάσισε να φύγει από την Αρκαδία.

Ζήτησε λοιπόν χρήματα και άνδρες από τον μεγαλύτερο αδελφό του Νύκτιμο, ο οποίος διαδέχθηκε τον Λυκάονα, και πέρασε με πλοία στην Ιταλία μαζί με τον αδελφό του Πευκέτιο. Εκεί βασίλεψε στη χώρα που την ονόμασε Οινωτρία και στο λαό του, τους Οινωτρούς Πελασγούς, που και αυτοί πήραν το όνομά του.

Ο Παυσανίας αναφέρει μάλιστα ότι η αποστολή του Οίνωτρου ήταν η πρώτη εποίκηση στην Ιταλία που έγινε από την αρχαία Ελλάδα:

"Ο Οίνωτρος πάλι, ο νεαρότερος γιός του Λυκάονος, ζήτησε από τον αδελφό του Νύκτιμο χρήματα και άνδρες και πέρασε με πλοία στην Ιταλία, έτσι η χώρα Οινωτρία ονομάστηκε από τον Οίνωτρο που ήταν βασιλιάς της. Αυτή η πρώτη αποστολή που έστειλαν από την Ελλάδα για την ίδρυση αποικίας και αν υπολογίσουμε με κάθε ακρίβεια θα φανή ότι ποτέ κανείς πριν από τον Οίνωτρο ούτε από τους βαρβάρους δεν έφυγε σε ξένη γή."

Ορισμένοι συγγραφείς θεωρούν ότι παιδιά του Λυκάονα ήταν επίσης και οι Δάφνιος και Ιάπυξ. Λέγεται μάλιστα, ότι και αυτοί μαζί με τον Πευκέτιο μετανάστευσαν στην Ιταλία λίγο πριν τον Οίνωτρο.

Μαζί τους ήλθε και ο στρατηγός Μεσσάπιος με ένα ισχυρό σώμα Ιλλυριών. Φθάνοντας στην Ιταλία απώθησαν τους αυτόχθονες, και μοίρασαν μεταξύ τους τη χώρα. Οι Δάφνιοι, πήραν το όνομα του αρχηγού τους Δάφνιου και εγκαταστάθηκαν στη νοτιοανατολική Ιταλία, κοντά στη χερόνησο του Gargano.

Στην κάτω άκρη της Ιταλίας ο Ιάπυξ ίδρυσε την Απυγγία (Iapygia). Ο Πευκέτιος εγκαταστάθηκε στην Απουλία (Apulia), στη νότια Ιταλία. Τέλος, με τον ίδιο τρόπο, η περιοχή γνωστή σήμερα σαν Καλαβρία (Calabria), κατοικήθηκε από τους Ιλλυριούς και ονομάσθηκε Μεσσαπία (Messapia). Βέβαια, αναφέρονται και άλλοι Έλληνες σαν μεταγενέστεροι εποικιστές της Ιταλίας, όπως ο Αρκάδας βασιλιάς Εύανδρος.

Μετά τον Οίνωτρο, ένας από τους κατοπινούς βασιλείς των Οινωτρών ήταν ο Ιταλός, ο οποίος βασίλεψε τον 17ο αι. π.Χ. Σύμφωνα με την καταγραφή του μύθου από τον Λατίνο συγγραφέα Gaius Julius Hyginus, (64 π.Χ.- 17μ.Χ.) στο έργο του "In his Fabularum Liber" (ή "Fabulae"), ο Οίνωτρος ήταν γιος της Πηνελόπης και του Τηλεγόνου, και συνεπώς εγγονός του Οδυσσέα. Κατά μια άλλη παράδοση ήταν γιος της κόρης του Μίνωα, Σατυρίας.

Ο Έλληνας αυτός …Ιταλός γύρω στο 1650 π.Χ. εξεστράτευσε με τον στρατό του εναντίον της Καλαβρίας, την κυρίευσε και έχρισε εκεί διαδοχό του το Μόργη. Μεταγενέστερες παραδόσεις αναφέρουν τον Ιταλό σαν βασιλιά των Σικελών ή Ιταλών, δηλαδή του λαού του και του αποδίδουν λυγουρική ή κερκυραϊκή καταγωγή.

Ο Ιταλός νυμφεύθηκε την Λευκαρία. Σαν τέκνα τους αναφέρονται ο Ρώμος και η Ρώμη, οι ιδρυτές της Ρώμης. Η χώρα του ονομάστηκε προς τιμή του Ιταλία, και από τα χρόνια του συνεχίστηκε να ονομάζεται έτσι. Την άποψη ότι η Ιταλία οφείλει το όνομά της στον βασιλέα Ιταλό, διατυπώνει και ο Θουκιδίδης στην "Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου":

"Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν Σικελοί στην Ιταλία, και η χώρα πήρε το όνομά της από τον Ιταλό, τον ούτως ονομαζόμενο βασιλέα των Σικελών (6.2.4)"

Στο έργο του αυτό, ο Θουκιδίδης αναφέρει λίγο πιο πρίν (6.2.1), ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Ιταλίας ήταν η αρχαία φυλή των Κυκλώπων. Μερικούς αιώνες αργότερα, ο ΄Ελληνας ιστορικός Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, στο έργο του "Ρωμαϊκές Αρχαιότητες" ("Antiquitates romanae"), επαναλαμβάνει την ίδια εξήγηση, ότι η Ιταλία πήρε το όνομά της από τον Ιταλό (1.35).

Παράλληλα όμως επαναδιατυπώνει και μία άλλη ερμηνεία που βασίζεται στην ετυμολογία της λέξης. Σύμφωνα μ' αυτήν, το όνομά της Ιταλίας προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη "ιταλός" που σημαίνει "ταύρος" (1.35). Έτσι, τα μέλη της αρχαίας αυτόχθονης φυλής ονομάστηκαν Ιταλοί και από αυτούς πήρε το όνομά της και η χώρα.

Την ίδια ερμηνεία δίνουν και άλλοι συγγραφείς και ιστορικοί της εποχής, όπως ο Timaeus, Varro (στο έργο "Rerum Rusticarum", 2.5) και Festus. Άλλωστε, η λέξη αυτή έχει δώσει σε πολλές γλώσσες πλήθος παραφθαρμένων λέξεων.

Την ερμηνεία αυτή μπορεί να συμπληρώσει και η παρατήρηση ότι η κατάληξη -ταλος (ή -ταλός) ήταν συνηθέστατη στα αρχαία Ελληνικά ονόματα, όπως λ.χ. Ψύτταλος, Άτταλος, Κρόταλος, Θέσταλος, κλπ. Σύμφωνα λοιπόν με την παραπάνω θεώρηση την ονομασία αυτή ("Itali") πήρε η παραπάνω φυλή.

Η σύγχρονη ιστορική ερμηνεία για την προέλευση του ονόματος της Ιταλίας δέχεται ότι αυτό προέρχεται από την αρχαία φυλή των Ιταλών

ellinonpaligenesia

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/

ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΑΣ ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

21:37 23/12/2013

Αρχιμηνιά και αρχιχρονιά… Τα παιδιά τραγουδούν μελωδικά τα κάλαντα στα σπίτια του χωριού. Οι νοικοκύρηδες και οι νoικοκυρές τα υποδέχονται με χαρά καιι τα φιλεύουν με ξηρούς καρπούς μελομακάρονα και κουραμπιέδες.Ευχές για χρόνια πολλά ευτυχία ,καλή τύχη για το σπιτικό μοιράζονται  ανοιχτόκαρδα.

Η μέρα της πρωτοχρονιάς έχει ξεχωριστή σημασία.Οι ελπίδες και τα όνειρα των ανθρώπων για τύχη υγεία προοιωνίζονται με την πρωτοχρονιά. Πολλά έθιμα λοιπόν σχετίζονται με την προσπάθεια του  ανθρώπου να προβλέψει  ή να προκαθορίσει το μέλλον της οικογένειας του και του σπιτιού του.

 Η  βασιλόπιτα, που ο στολισμός της γίνεται με ιδιαίτερη φροντίδα ,έχει  παράλληλα και ενα συμβολικό χαρακτήρα.Η πίττα χωρίζεται σε τέσσερα μέρη  με δυο κορδόνια ζυμαρένια που δημιουργούν σταυρό στη μέση. Σε κάθε τέταρτο τοποθετείται μια παράσταση με δικό της συμβολισμό.  Το χέρι της Παναγίας στο ένα, το γεωργό στο άλλο ,τα πρόβατα στο τρίτο και στο τέταρτο το αμπέλι. Στο σταυρό πάνω βάζουν το νόμισμα ένα σύκο παστό και τα στερεώνουν με ένα   καρύδι Στο μεσημεριάτικο  πρωτοχρονιάτικο τραπέζι ο πατέρας  σταυρώνει και κόβει την πίτα . Σε όποιον πέσει το νόμισμα θα είναι ο τυχερός της χρονιάς.

Το γιορτινό τραπέζι της πρωτοχρονιάς είναι πλούσιο με γαλοπούλα ,κατσίκι Ένώ οι πίτες  όλων των ειδών κάνουν πανηγυρικά την εμφάνισή τους τραχανόπιτες, κοτόπιτες, σπανακόπιτες  και για επιδόρπιο ο περιζητητος μπακλαβάς.Και σαν γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων ελλήνων το φαγοπότι  ακολουθεί ο χορός και  το τραγούδι. Οι άνθρωποι τότε διασκέδαζαν πολύ.

Άλλα έθιμα σχετίζονται με το ποδαρικό που γίνεται την Πρωτοχρονιά για   να έχει τύχη   να έχει  το σπίτι όλη τη χρονιά. Όποιος ξυπνά πρώτος  πηγαίνει στη βρύση και φέρνει το αμίλητο νερό  και μπαίνοντας στο σπίτι λέει: Όπως τρέχει το νερό να τρέχει και  η σοδειά.   Οποιος ερχόταν  χαράματα  στο σπίτι   παίρνει από την πόρτα το βολβό που κρέμεται στην πόρτα για καλή τύχη και μαζί με ένα κλαδάκι ελιάς στο χέρι μπαίνει μέσα κάνοντας ποδαρικό. Μετά χτυπά στο κεφάλι τα μέλη της οικογένειας και τους δίνει ευχές και αφήνει το βολβό στην πόρτα.

Το ίδιο επαναλαμβάνεται από όλα τα μέλη της οικογένειας.Σε άλλα χωριά πάλι διαλέγουν από πριν το παιδί που θα κάνει το ποδαρικό.Χαράματα  το παιδί αυτό ,πηγαίνει στο σπίτι και μπαίνει με το δεξι πόδι, δίνει το πιάτο του ποδαρικού και χτυπά με ένα κλωνάρι ελιάς τα κεφάλια των παρευρισκομένων λέγοντας την ευχή: Xρόνια πολλά με υγεία και ευτυχία το νέο έτος. Με σιτάρια και κριθάρια γεμάτα ναν τ αμπάρια. Μετά δίνει το κλαδί της ελιάς στον παππού και στα άλλα μέλη της οικογένειας κατά αρχαιότητα, οι οποίοι ξεκινώντας από το παιδί   ακολουθούν την ίδια διαδικασία δίνοντας ευχές για καλή χρονιά ,καλή πρόοδο ,υγεία κλπ.   σε όλους.

Τη μέρα της Πρωτοχρονιάς δεν γκρινιάζουν ,  δε δανείζουν και φροντίζουν να έχουν καλύψει τις ανάγκες του σπιτιού για να πάει καλά όλη η χρονιά και να μη λείψει τίποτα.Ακόμα τη μέρα αυτή οι γονείς δίνουν χρήματα στα παιδιά τους αλλά και σε όποιο παιδί συναντήσουν στο δρόμο για καλή τύχη.

          ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ-ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ –ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2014

                     Ελένη Βαρνάβα- Καραγιάννη

                    Δημοτική Σύμβουλος Ωρωπού

                    Φιλόλογος

 

Για ποια γυναίκα έγραψε ο Δροσίνης την «Ανθισμένη Αμυγδαλιά» ΠΗΓΗ: http://anakalipto.blogspot.com/2013/12/blog-post_5599.html#ixzz2oW4V8i6P

Το παρασκήνιο στο ποίημα του Γεώργιου Δροσίνη, “Ανθισμένη Αμυγδαλιά”, αφορά μία χαριτωμένη μούσα. Ήταν η ξαδέλφη του, Δροσίνα Δροσίνη.

Η ιστορία είναι η εξής: η Δροσίνα ήταν 16 χρονών και ... φοιτούσε στο Αρσάκειο, όταν ο ξάδελφός της, επισκέφτηκε την οικογένειά της στα Πατήσια.

Ο Δροσίνης είχε μόλις γυρίσει απ” τη Γερμανία, όπου σπούδαζε Ιστορία της Τέχνης. Νέος, όμορφος, καλλιεργημένος, ήταν τέλειος “δάνδης” της εποχής.

Η Δροσίνα όμορφη, γλυκιά και πολύ φρέσκια.

Ένα πρωί, ο Δροσίνης άνοιξε το παράθυρο να μπει φως και είδε τη νεαρή ξαδέρφη του στον κήπο, να κάθεται κάτω από ένα ανθισμένο δέντρο. Σύμφωνα με το ποίημα, το δέντρο ήταν μια αμυγδαλιά. Άλλοι λένε ότι, στην πραγματικότητα, ήταν νεραντζιά. Η κοπέλα κούνησε τον ανθισμένο δέντρο και τα άνθη την έλουσαν. Η σκηνή τον ενθουσίασε και ο νεαρός ποιητής έγραψε το θρυλικό ποίημα. Την εποχή εκείνη, ο Δροσίνης δημοσίευε τα ποιήματά του, με το ψευδώνυμο “Αράχνη”. Η “Ανθισμένη Αμυγδαλιά” δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1882, στο σατυρικό περιοδικό “Ραμπαγάς”.

Το τραγούδι του πολέμου Η “Ανθισμένη Αμυγδαλιά” μελοποιήθηκε από τον Γεώργιο Κωστή, ένα ράπτη απ” το Άργος, κατά τη διάρκεια της επιστράτευσης του 1885. Η Βουλγαρία είχε μόλις καταλάβει την περιοχή της Ανατολικής Ρωμυλίας και στα Βαλκάνια είχαν ξεσπάσει αναταραχές. Τότε, αποφασίστηκε γενική επιστράτευση, που διήρκησε οχτώ μήνες. Οι ελληνικές δυνάμεις προχώρησαν μέχρι τα ελληνοτουρκικά σύνορα στην Ήπειρο και τη Θεσσαλία, για να είναι σε ετοιμότητα. Τότε γράφτηκε η μελωδία. Αποτέλεσμα της επιστράτευσης, ήταν ότι το μελοποιημένο ποίημα του Γεώργιου Δροσίνη, διαδόθηκε σε όλο το στράτευμα. Κάθε στρατιώτης σιγοτραγουδούσε, για τα άνθη που έλουσαν τα μαλλιά και την πλάτη μίας κοπέλας, καθώς όδευε προς ένα πιθανό πόλεμο. Από τους στρατιώτες, έφτασε και στον υπόλοιπο κόσμο. Έγινε και καντάδα, που ακουγόταν κάτω από τα παράθυρα των ωραίων δεσποινίδων της εποχής. Σε όλη την Ελλάδα δεν υπήρχε άνθρωπος, που να μην το ψιθύρισε σε μια ρομαντική στιγμή, ή να μην το τραγούδησε σε μία παρέα.

Αργότερα, η Δροσίνα παντρεύτηκε τον δικηγόρο Μελέτιο Μελετόπουλο, με τον οποίον απέκτησαν έξι παιδιά. Πέθανε τη δεκατία του ’60, στα 101 της. Τελικά έγινε πράγματι “γρηά με κάτασπρα μαλλιά”.

Δημοσίευμα από εφημερίδα της εποχής. 

Ο Γεώργιος Δροσίνης πέθανε το 1951, κι αυτός σε πολύ μεγάλη ηλικία. Ήταν 90 ετών. 

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά 

με τα χεράκια της 

κι εγέμισ’ από άνθη 

η πλάτη η αγκαλιά και τα μαλλάκια της. 

Κι εγέμισ’ από άνθη… 

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή 

γλυκά τη φίλησα 

της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή 

κι έτσι της μίλησα: 

Της τίναξα όλα τ’ άνθη… 

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά 

τι τόσο βιάζεσαι; 

Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά, 

δεν το στοχάζεσαι; 

Μονάχη της θε να `ρθει… 

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά 

τα παιχνιδάκια σου 

σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά 

και τα γυαλάκια σου. 

Σκυφτή γριούλα…

Το είδαμε εδώ και εδώ
http://anakalipto.blogspot.gr/2013/12/blog-post_5599.html#.UrswaNIW3fc

Flashmob στη μνήμη του Μαντέλα

Η χορωδία gospel του Σοβέτο στη Ν. Αφρική τραγουδάει σε κατάστημα super market, στη μνήμη του Μαντίμπα (όπως αποκαλούσαν χαϊδευτικά το Ν. Μαντέλα).

- - -

___

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ ΜΕ ΤΑ ΔΩΡΑ

Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς 
Πηγή: Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Δεκέμβριος, εκδ. Άθως. Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας 
Όταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, Τον προσκύνησαν πρώτοι οι ποιμένες και οι σοφοί (οι αστρονόμοι) από ανατολών, δηλαδή οι πιο απλοί και οι πιο σοφοί άνθρωποι του κόσμου τούτου!
Ακόμη και σήμερα, αυτοί που ειλικρινέστερα απ’ όλους λατρεύουν τον Ιησού Χριστό, ως Θεό και Σωτήρα, είναι οι πιο απλοί και οι πιο σοφοί του κόσμου. Απεναντίας, η διεστραμμένη απλοϊκότητα και η ημιμάθεια υπήρξαν πάντοτε εχθροί της Θεότητος του Χριστού και πολέμιοι του Ευαγγελίου Του. 
Ποιοί ήταν οι σοφοί αυτοί άνθρωποι που ήρθαν από ανατολών; Το ερώτημα μελέτησε επισταμένως ο άγιος Δημήτριος του Ροστώφ. Λέει, λοιπόν, ότι την εποχή εκείνη υπήρχαν κάποιοι βασιλείς ορισμένων μικρότερων περιοχών ή και μεμονωμένων πόλεων στην Περσία, την Αραβία και την Αίγυπτο. Αυτοί ήταν επίσης και ειδήμονες αστρονόμοι. Το λαμπρό άστρο, που είδαν, τους φανερώθηκε για να αναγγείλει τη γέννηση του Νέου Βασιλέως. 
Κατά τον άγιο Δημήτριο του Ροστώφ το αστέρι αυτό εμφανίστηκε σ’ αυτούς εννέα μήνες πριν από τη γέννηση του Ιησού Χριστού, ήτοι κατά τον χρόνο της υπερφυούς συλλήψεως Αυτού στην παρθενική μήτρα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Οι σοφοί αστρονόμοι πέρασαν εννέα μήνες μελετώντας αυτό το αστέρι και προετοιμαζόμενοι για το ταξίδι το οποίο τελικώς πραγματοποίησαν. Έφτασαν στη Βηθλεέμ λίγο αφότου γεννήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου. 
Ο ένας εξ’ αυτών ονομαζόταν Μελχιώρ. Ήταν γέροντας με κατάλευκα μαλλιά και γένια. Αυτός πρόσφερε το χρυσάφι ως δώρο στον Κύριο. Ο δεύτερος ονομαζόταν Γάσπαρ· ήταν νέος με ροδαλό πρόσωπο και αγένειος. Αυτός πρόσφερε το λιβάνι ως δώρο στον Κύριο. Ο τρίτος ονομαζόταν Βαλτάσαρ· είχε μελαχρινή επιδερμίδα και δασύτριχη γενειάδα. Αυτός πρόσφερε ως δώρο στον Κύριο το μύρο. Αυτοί ήταν οι «μάγοι με τα δώρα». 
Μετά τον θάνατό τους τα σκηνώματά τους μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη· από την Κωνσταντινούπολη στο Μιλάνο και, απ’ το Μιλάνο στην Κολωνία. Μπορούμε επίσης να πούμε ότι οι τρεις αυτοί σοφοί άνδρες εκπροσωπούσαν τις τρεις κύριες φυλές των ανθρώπων, που κατάγονταν από τους τρεις γιους του Νώε: Σημ, Χαμ και Ιάφεθ. Ο Πέρσης σοφός εκπροσωπούσε τους Ιαφεθίτες, ο Άραβας τους Σημίτες και ο Αιγύπτιος τους Χαμίτες. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι διά μέσου των τριών αυτών, τρόπον τινά, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος προσκύνησε τον Ενανθρωπήσαντα Θεό και Κύριο! 
oodegr.com, lithosfotos.blogspot.gr
http://indobserver.blogspot.gr/2013/12/blog-post_24.html