Ήταν 15
Ιουλίου 1974 ημέρα Δευτέρα που έμελλε να γραφτεί στην ιστορία της Κύπρου με
μελανά χρώματα.
Αλίμονο «
ένα ελληνικό πραξικόπημα » σαν ηλεκτρικό ρεύμα κτύπησε το νησί μας. Ήταν 8 και
15 το πρωί.
Σιδερένιες
ερπύστριες όργώνουν την πυρωμένη άσφαλτο της Λευκωσίας, σπέρνοντας στο πέρασμά τους
τον πανικό.
Εκρήξεις
βομβών τραντάζουν συνθέμελα την πονεμένη γη μας, καπνοί σύννεφα μαύρα υψώνονται
απειλητικά στον απορημένο ουρανό μας προμηνύοντας το κακό.
Ριπές
ελληνικές, σπαθίζουν ορμητικά τον ελληνικό μας αέρα που τρέχει να προφτάσει το θλιβερό μαντάτο μακριά στα σπίτια
, στους δρόμους, στις αυλές , στα βουνά και στη θάλασσα μας. Σε λίγο θα
ξεσπάσει ο θρήνος…
Το
ραδιοφωνικό ίδρυμα Κύπρου ανακοινώνει : « Ο Μακάριος είναι νεκρός…» και ο κόσμος όλος παγώνει ….
Έτσι έγινε η
αρχή και το κακό ξεχύθηκε να καταπιεί το νησί των Αγίων και των Μαρτύρων.
Πώς το χέρι
τολμά να σημαδεύσει τον αδελφό, τον πατέρα το γιο; Είναι η Άτη η φοβερή , η
αιώνια κατάρα της φυλής μας, η διχόνοια που τυφλώνει το μυαλό και οπλίζει το
άδολο χέρι.
Πού είναι οι
ήρωες ; Ποιοι είναι οι ήρωες ; Μα υπάρχουν ήρωες όταν αίμα ελληνικό ρέει στο
βωμό ξένων συμφερόντων
Και ανοίγει
τότε αλίμονο η Κερκόπορτα για να περάσει ο κατακτητής. Ο Αττίλας έτοιμος από καιρό πατά υπερήφανος με όλη τη βαρβαρότητα του Ασιάτη κατακτητή
τη μεγαλόνησο.
Από τα λάθη και τα πάθη μας
αιώνες τώρα… Μα όχι το πάθος, μάθος όχι…..
Πόσο αίμα,
αίμα ελληνικό πρέπει ακόμα να χυθεί μπροστά στον αγαπημένο μας Πενταδάκτυλο;
Αιματοβαμμένος με το άλικο χρώμα των κορμιών
που άλεσαν οι μυλόπετρες της διχόνοιας.
Πληγωμένος
στη σάρκα του υποφέρει βαριά ,τη σημαία του κατακτητή.
Αγναντεύει
φορτωμένος μνήμες από του καιρού τα χαλάσματα, τουρκοπατημένος μα αγέρωχος και
περιμένει……………
Έσσεται ήμαρ
Ελένη Καραγιάννη
–Βαρνάβα
Φιλόλογος-
Συγγραφέας
15 η Ιουλίου 2016
42 χρόνια μετά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου